Hyr e dil e tund peshqirin

I kam ndjekur me vemendje shkrimet e z. Mitro Çela në Gazetën Shqip. Përveç një kënaqësie nga humori i Filip Çakulit që nakatoset aty herë pas here, ato shkrime më shtynë të mendoj se si shket e roit mendja e burrit kur ai i afrohet të gjashtëdhjetave. Mitro Çela është një firmë e njohur në gazetarinë shqiptare, një nga të parët drejtues të shtypit të lirë (apo më mirë: të robëruar ndryshe) në Shqipëri, njeri politik, ish deputet e pse jo edhe biznesmen. Në ato shkrime ky zotni i nderuar tregon kujtime e mbresa të jetës së tij, kryesisht të pas viteve ’90. Nga shkrimet duket se z. Çela di mjaft gjëra që lexuesi i thjeshtë as që mund t’i marrë me mend.

Ajo që të bën përshtypje në këto shkrime është papërgjegjshmëria e këtij personi VIP dhe politikani të PD-së, për ta treguar historinë si një mori anekdotash banale me të cilat edhe mund të qeshësh ndonjëherë. Ky shkronjës (me që ai e ka qejf dhe e përdor me shumicë fjalën “këndonjës”) na jep një tablo gazmore të shumë prej ngjarjeve politike që formësuan jetën që Shqipëria rron sot. Diku del një prift, diku një grua e bukur, diku një telefonatë, një ftesë për pushime e për punë njëkohësisht, një bisedë intime. Libido e këtij personi rikthehet fuqishëm e mishërohet tani në moshën e tretë të tij, në ca zezake shalëgjata, ca bionde të mrekullueshme nga Parisi apo qoftë në ca korrektore vulgare që i korrektonin fjalimet e “doktorit” nga pozicionet e vështira të Kamasutrës. Kulmi është kur zotin Mitro e puth fare pranë cepit të buzëve ajo bukuroshja e Parisit e cila u ndje me faj se nuk kshte mundur të realizonte një takim të premtuar të “doktorit” me presidentin francez. Këtu, notat e shkronjësit ngrihen deri në një hymn të vërtetë dashuror: U bëfshin sa më shumë dështime të tilla që të ndjej mbi vete buzët e parizianes bukuroshe!

Sigurisht është e drejta e gjithkujt që t’i thotë si të dojë bëmat e jetës së tij. Kjo s’të çudit aspak në xhunglën e fjalës së shkruar sot në median e përditëshme konvencionale apo cyberspace. Dhe nuk është fjala as për atë “sinqeritet” dhe një pe humori që zotnia e qep trashë nëpër shkrimet e veta. Eshtë fjala për atë se ç’lloj politikanësh kemi ne, qoftë kur janë aktivë e qoftë kur rrinë mënjanë jetës aktive politike. Të kesh humor në jetë, të bën mirë e ndoshta të zgjat dhe jetën, por mos vallë mund të përballohen vetëm me humor ato që njeriu merr përsipër të realizojë në vitet e veta? A nuk të bie në sy këtu një lehtësi, kollajllëk e papërgjegjshmëri e madhe për gjithëshka që ky politikan ka përçuar në karierën e tij politike? Vini re se sa shpenguar e çakërqejf i tregon ai ato që i kanë ndodhur: hidhet e kërcen me gëzim nga njëra histori te tjetra, thotë ca batuta që ka thënë, lë të kuptohen e të merren vesh ato që do ai dhe nuk lë të dalin ato që do t’i prishnin punë. Nuk ka asnjë analizë, as një fije racionaleje për të dëshmuar në mënyrë kritike historinë edhe kur gabime janë bërë me thasë të mëdhej nga të gjithë protagonistët e jetës politike shqiptare.

Sa në kontrast e ndryshe duken kujtime të tilla me kujtimet brilante që botohen në botë nga politikanë të shquar e persona të rëndësishëm në historitë e vendeve të ndryshme. Nga to vërtet ke se ç’mëson teksa kalon nëpër analizat e thella të ngjarjeve e epokave ku autorët janë modestë e gati të padukshëm. Po nga shkrimet e zotit Çela çfar të mësosh?

Në to ndihet gjithashtu një përbuzje e përçmim për njeriun e thjeshtë, që fati e koha nuk i vunë përpara në tavë ato që ju ofruan këtij zotnie. E pra, këndonjësit të nderuar, autori i bioskeçeve komike duket sikur i thotë paprerë atë shprehjen e famshme që përdorej dikur: merre me lëng se mishi u mbarua! Ja pra, i nderuar këndonjës, kështu bëhen punët që ti si di e s’i ke ditur kurrë. Ç’të mbetet të bësh ty? Vetëm të rrish e të këndosh ato që do të thotë një shkronjës i nderuar e një nga demokratët e parë si Mitro Çela.

Andej nga anët e zotit Mitro kanë një shprehje: hyr e dil e tund peshqirin. Kjo thuhet për njeriun që bën sikur bën po në fakt nuk bën asnjë punë. Pra ai vetëm hyn e del e i mëshon peshqirit që të duket se po bën punë. Nuk është se ç’peshqir ka tundur zoti Çela. Ajo që e bën më të rëndë gjendjen është se njerëz si ai, pra që hyjnë e dalin e tundin peshqirin ka shumë në politikën shqiptare. Nga tipa të tillë politikanësh nuk mund të presësh kurrë një gjë serioze, të përkushtuar që të ketë kërkuar sakrificë, vetmohim, privacion, vuajtje, dhimbje. Ata vetëm shkasin si ato larvat e vogla të bretkocave, me ca shakara të vakta, buzëqeshje sakate e një butësi fjale që ka raste të kall krupën. Por ama, me atë të tundur peshqiri, ata e marrin që ç’ke me të hisen e tyre dhe nuk u del pa gjë ky procesi i peshqirtundjes. Por veçse të tillë nuk arrijnë kurrë kreun e politikës sepse nuk kanë vullnet e kurajo për këtë por edhe pse ato që duan i marrin edhe kështu, nga kjo botë. Megjithatë, dinjiteti është me vite drite larg nga ta. Mjerë politika dhe kombi që kanë për politikanë peshqirtundës të tillë!