Shkëlqimi mediatik i zonjës Hoxha

Zonja Liliana Hoxha vazhdon sulmet e saj ndaj R.Alise dhe ramizisteve te tjere duke mbushur gazetat me fraza te gjata delirante qe nuk merret vesh se ku fillojne e ku mbarojne dhe kur i mbaron se lexuari shkrimet e saj te buçasin ende ne veshe krrismat e fjaleve të saj si patllake letre. Nuk e kuptoi valle kjo zonje se pozicioni i saj, edhe kur sulmon me furi e terbim njerez e persona qe vërtet meritojne te vihen ne shenjester te opinionit publik, është përsëri qesharak e i pabesueshëm?

Kjo zonjë është pjesë e familjes së kryekuçedrës. Për të Enver Hoxha ishte mesia që zoti kishte derguar mbi dhe për të shpëtuar Shqipërinë, marksizëm-leninizmin dhe botën të tërë. Të liqtë qenë të tjerët, që komplotonin kundër tij, që e disinformonin, ja shtrëmbëronin mendimet dhe ja devijonin porositë. Kurse ai jo. Kaq naive është kjo zonjë? Apo bën se ashtu i duhet? Si nuk tha ajo një fjalë në tërë ato shkrime të gjata që mbushin kolonat e gazetave si makinat rrugën te Zogu i Zi, për mijra e mijra të vrarë, të burgosur e të përndjekur? Apo vallë vjehrri i saj s’dinte gjë se këto i bënin ata të liqtë e tjerë? Në fund të fundit a beson te komunizmi i vjehrrit të saj kjo zonjë e nderuar? Pse nuk na i thotë këtë? Po na jep mend për ato çka ndodhin sot në Shqipëri, tregon të metat e dobësitë e të tjera. Ajo duhet ta dijë si një e një bëjnë dy se kujtdo sot nuk i vjen mirë që vendi nuk shkon drejt përparimit me ritmin që duhej të shkonte, se ka korrupsion, se ka gërrmërre e sherre pafund, se ka para të shumta të pista e varfëri të skajshme, po kur vjen puna për ta krahasuar me kohën kur ajo ishte princeshë oborri, edhe lluca e rrugëve të Tiranës dhe e çdo fshati në Shqipëri është mjaltë përpara helmit me të cilin mbushte ditët e Shqipërisë epoka e Enver Hoxhës.

E pra, të ishte për zonjën Liliana Hoxha, Shqipëria nuk do ishte kjo që është sot, e mirë, e keqe, por padyshim as që krahasohet me kohën e vjehrrit merhum të saj. As shtypi e mediat nuk do të ishin keshtu. Me talentet e saj, kjo zonja Hoxha do të ishte me siguri drejtoreshë e shtypit në komitetin qendror. Dhe si e tillë, dinte ajo si ta ujdiste shtypin ashtu si duhej të ishte.

Në Shqipëri ndodhin gjëra të çuditëshme. Edhe pse ishte diktatura më e egër komuniste në botë (ndoshta vetëm pas Kamboxhias së Pol Potit), me ardhjen e demokracisë, njerëzit u zbutën disi. U bënë ca gjyqe farsa, jo drejtoria e pritjes, jo kafera e më the të thashë. Të ngatërruar në hallet e përditëshme, njerëzit zunë t’i harrojnë të zezat e hequra nga koha kur Shqipëria ishte feneri i ML në botë. Ata jo vetëm që u zbutën por u qullën fare. Sigurisht ka nga ta që venë e vënë lule natën te varri i lugatit, por unë këto rreshta nuk i kam për ta. Ata atje me të e kanë vendin. Por edhe nga intelektualët, nga firmat e shquara të shtypit pati pakë apo aspak reflektim mbi epokën e zezë komuniste dhe personazhet famëkeqe të saj. Më vetëdemaskuese se shumë analiza të tilla, qenë vetë procesverbalet e botuara të KQ e byrosë politike. Në vende të tjera nuk ndodhi tamam kështu. Nuk del gjëkundi nusja apo bija e Gomulkës, Ulbrihtit, Brezhnjevit e Zhivkovit të mbushin gazetat e televizionet edhe pse të lartpërmendurit qenë ëngjëj të vërtetë në krahasim me përbindëshin tonë satanik. Po kjo Shqipëriza jonë është vendi më demokratik në botë. Kështu e kemi ne, kur jemi vend komunist, jemi vendi më komunist në botë, kur jemi demokraci, padyshim jemi demokracia e parë në botë. Ndaj kullot sipas qejfit kjo zonja Hoxha e gjithë sorollopi i saj, ndaj kullot Ramiz Alia që na i mbajnë si filosof e shtetar të shquar, ndaj shkruajnë kujtime, libra, intervista e dëngla të tjera, ish byroistët e ish veglat e regjimit gjakatar të Hoxhës. Rrnoftë demokracia!

Zonja në fjalë nuk është e pakulturë dhe e pamënçur. Por paranoja shfaqet dukshëm në rrëfimet e kastigimet e saj. Nuk ka si mohoet se përveç që ishte pjesë e familjes, ajo ka qenë pjesë e kastës vendimmarrëse të diktaturës. Më kujtohet se diku, ajo kujton se kishte bërë një rekomandim per postin e sekretarit të parë të rinisë dhe i vjehrri ja kishte zbatuar. Po ç’të drejtë kishte ajo të ndikonte te diktatori? Mos ishte gjë nëpunëse kuadri ajo? Se nuk dimë se ç’ndikime të tjera mund të kishte ajo tek ai.

Eshtë në turpin e inteligjencës shqiptare që i vetmi zë që ndjehet në shtypin shqiptar lidhur me epokën komuniste, është zëri i kësaj zonje. Sigurisht arsyet pse ajo ka marrë penën dhe nxin faqet e shtypit janë krejt personale. Ajo nuk bën pretencën e demaskimin e regjimit komunist por bën retushin e tij. Dhe e bën si s’ka më mirë këtë retush. Na ishte një ari baba dhe një arushë mama, që pollën ca arushë të vegjël që u bënë të mëdhej e u martuan me ca arushka aty rrotull. Por ca arinj të liq donin ta helmonin ariun e madh të mirë, megjithë një arushkë nuse. Dhe te ky komplot për çudi na merrte pjesë edhe arusha mama. Hajde përralla, hajde. Përralla jo me mbret po me ari e arushë.

Padyshim që si nuse e Enver Hoxhës, zonja Liljana di mjaft gjëra të klanit. Po ajo thotë ca dhe të shumtat nuk i thotë. Natyrisht është e drejta e saj të shkruajë. Por pozicioni i saj do të ishte më i respektueshëm në qoftë se do të hapej krejt si një arkiv i madh e metodik dhe të thoshte fakte e vetëm fakte e jo komentet e saj vibrante e emotive çoroditëse. Në gjithë këtë histori shkëlqimi mediatik të zonjës Liljana Hoxha, ajo që i mbetet në mend njeriut të mençur është sakatllëku i shtypit dhe medias shqiptare, çartafillosja e tyre e paskaj dhe topitja e çuditëshme e snajperëve të këtij shtypi, analistë e opinionistë që gjuajnë shpesh herë për laraska kur mund të bënin punëra më të dobishme. Nuk shkohet përpara pa larë hesapet me të kaluarën. Sepse të ardhme pa të kaluar nuk ka, ka vetëm të kaluar pa të ardhme.

(Botuar në Gazeta Sot, 5 prill 2006)