Një lëvizje që afron të ardhmen

Pesëmbëdhjetë vjet përpjekje nga brenda dhe ndihmë nga jashtë për ta vënë vendin në udhën demokratike, nuk janë pak për të gjetur në to historinë e re të Shqipërisë, ngjarjet dhe dukuritë e saj të shquara që edhe pse përzjehen me kundërsulme regresi e sforcime të hapërdara karavidhesh, janë ato ushqimi i vërtetë i optimizmit dhe shpresës për të ardhmen e begatë të vendit. Një e tillë është themelimi i lëvizjes rinore MJAFT, tre vjet të shkuara, në 15 mars 2003. Fillimisht ajo u ngrit si një fushatë për të rritur ndërgjegjësimin e qytetarëve ndaj dukurive negative të shoqërisë të tilla si korrupsioni, gjakmarrja, trafiku njerëzor, shërbimet e dobta publike dhe keqfunksionimi i demokracisë.

Partitë politike, sipas shëmbullit të partisë famëkeqe të Hoxhës, ngritën secila bastionet e tyre rinore, këlyshë të vegjël që i përgatisnin për të mbushur rradhët e tyre kur t’u duhej. MJAFT ishte e para lëvizje e madhe e dalë në Shqipëri jashtë suazës së partive politike. Ajo u rrit me të shpejtë duke u kthyer në një faktor të rëndësishëm në trajtimin e mjaft problemeve që shqetësonin shoqërinë shqiptare të tilla si rritja e buxhetit të arsimit, ulja e tarifave telefonike e të energjisë elektrike, ngritja e imazhit të Shqipërisë në botë, mbrojtja e të drejtave dhe interesave të emigrantëve, krijimi i marrëdhënieve më të mira midis qytetarëve e nëpunësve publikë e të tjera.

Lëvizja nuk lindi nga hiçi. Ajo kishte në bazën e vet disa nisma e projekte të rëndësishme si Balkan Youth Link (BYL) dhe projektet YLLI të organizuara që nga viti 2001 me pjesëmarrjen e rinisë nga vendet e Ballkanit. Bërthama e lëvizjes kishte frymën liberale demokratike të Berklit, Kaliforni, trevë që ka qenë kurdoherë në pararojë të liberalizmit demokratik amerikan. Për përpjekjet e tyre vetmohuese në nxitjen e një fryme të re demokratike të rinisë ballkanase, disa nga themeluesit e lëvizjes janë përgëzuar që në vitin 2001 nga kongresmeni amerikan Tom Lantosh dhe emrat e tyre janë në rekordet e Kongresit të SHBA.

MJAFT ka një bërthamë djemsh e vajzash të kulturuar e pasionantë. Ata janë të rinj, nuk janë murgjër asketë që kanë dalë në piacën shqiptare dhe rrahin veten me flaxhelet e vetëndëshkimit. Ata e gëzojnë rininë me aq sa munden dhe ftojnë edhe bashkëmoshatarët e tyre shqiptarë ta bëjnë këtë. Eshtë e turpshme t’i përgojosh ata si hedonistë të paskrupull, si vanitozë e të pamoralshëm, siç bën herë pas here dhe kur u duhet e kur është shkelur në kallo, një pjesë e opinionit publik shqiptar. Me shkollimin dhe përvojën që kanë, ata do të gjenin punë shumë më komode e të shumëpaguara jashtë vendit. Megjithatë, kanë një ideal të qartë dhe rrahin ta vënë atë në jetë aty në vendin e tyre, me shumë mundim e përpjekje, shpesh herë mes përjargies e kërcënimeve, sepse krimi e korrupsioni i shohin ata si kundërshtarët më seriozë në fushëbetejë.

Gjatë këtyre tre vjetëve MJAFT është rritur e zgjeruar, ka hapur klubet e vet në Shkodër e Korçë, Gjirokastër e Kukës e të tjera. Ai ka nxitur debate të mprehta brenda vendit duke ftuar njerëzit të diskutojnë probleme të rëndësishme që preokupojnë jetët e tyre, duke luajtur rolin e një faktori të fuqishëm për ndryshime në shoqërinë civile shqiptare. Jo të gjitha betejat që ka zhvilluar, janë fituar nga MJAFT. Të mbetet në kujtesë lufta e tij për largimin e kazinosë nga qendra e Tiranës. MJAFT arriti të bëjë bashkë përfaqësuesit e të tre komuniteteve fetare të vendit që ata të protestonin për këtë ndaj qeverisë. Por nuk është e rëndësishme vetëm fitorja. MJAFT u tregon qytetarëve rrugën demokratike se si duhet fituar. Lëvizja po rritet e piqet mes një klime që jo gjithmonë është dashamirëse ndaj saj. Ajo ndodh që edhe gabon, por këto janë gabime të rritjes. Por në një gjë të rëndësishme ajo nuk ka gabuar kurrë, të akaparohet nga çakejtë e politikës shqiptare, të bëjë lojën e njërës apo tjetrës parti. Dhe për këtë ka përballuar presione të shumta, joshje e tundime të gjithfarllojshme, “këshilla” prej miqsh me interesa të ndryshme për ta tërhequr në udhë të dyshimta që nuk përputhen me idealin e saj.

Si lëvizja më e suksesëshme në shoqërinë civile shqiptare të periudhës pas-komuniste, MJAFT ngjall herë pas here zili, cmirë, hatërmbetje, pakënaqësi. Kjo është e natyrshme për një Shqipëri ku jeta është aq skajshmërisht e politizuar dhe ku pa vënë mend nga bunkerët e diktaturës komuniste, ndërtohen paprerë llogore të thella të pozicionimeve partiake. Shumë kërkojnë të rrëmojnë në rrënjët e saj, kush i solli, si erdhën, kush i do, kush i përkrah, ç’pjesë të shoqërisë shqiptare përfaqësojnë. Por gjërat janë më të thjeshta se koklavitjet e kritizerëve inatçorë. MJAFT përfaqëson një pjesë të rinisë shqiptare me idealet më të përparuara demokratike dhe synon t’i japë peshë zërit qytetar shqiptar kurdo kur nuk garantohet realisht ajo që premton politika. Ndaj ajo është aleatja më e mirë në vend e botës demokratike jashtë vendit. Eshtë një lëvizje që afron të ardhmen.

(Botuar në Koha Jone, 16 mars 2006)